De Athabasca gletscher

Opgestaan met regen, onweer en een graad of 8 (!) en we hebben er een hard hoofd in dat de gletsjerwandeling door gaat. Dit is geen doen en best gevaarlijk met die bliksem. Toch maar gaan rijden richting het Icefield center, dan kijken we daar we daar wel hoe of wat. Onderweg van de ene in de andere onweersbui, maar gaandeweg werd het iets droger. Bij de gletsjer aangekomen was het zowaar droog al hangen er dreigende wolken boven de bergen. De temperatuur is lekker opgelopen: het is zeker 10 graden....

Naar het verzamelpunt gereden en daar werden we enthousiast ontvangen door Ian, onze gids voor vanochtend. Zeker, er wordt regen voorspeld, maar we gaan "gewoon" het ijs op hoor. Voorzien van handschoenen, een muts, een regenbroek en spikes met een groep van 15 de wandeling begonnen. Ian vertelt volop over de omgeving en de ontwikkeling van de gletsjer. Langs het pad staat met borden en jaartallen aangegeven tot waar de gletsjer in welk jaar kwam. Niet te geloven hoe ver het in ruim 100 jaar is weg gesmolten. Er verdwijnt ongeveer 9 meter in dikte per jaar!

Na een stevige klim over rotsachtig terrein de eerste stappen op het ijs gezet. Het is hier nog bruin van de slib en andere vervuiling, maar we zien verderop de typisch blauwe kleur van gletsjers. Ian is erg goed en vertelt veel over het gebied. De Athabasca gletsjer is slechts 1 van de gletsjers van het Columbia Icefield, een ijsvlakte van circa 200 km2 groot!! Dat is een enorm pak ijs van honderden meters dik. Op een gegeven moment staan we op ijs van een paar duizend jaar oud! Het weer blijft wonderwel goed: het is droog en nagenoeg geen wind, dus goed uit te houden met al onze warme kleding. We zien enorme spleten van honderden meters diep, waar ook wel eens mensen in zijn gevallen, die het uiteraard niet hebben overleefd. We mogen dus ook niet te ver naar de randen (als we al zouden durven..). Ian vertelt dat vorig jaar nog het lichaam van een in 1995 vermiste klimmer is gevonden. Zijn lichaam is door het smelten van de ijskap aan de oppervlakte gekomen, brrr.

Het blijft maar droog, we hebben echt een heel leger engeltjes op onze schouder. Ian vertelt dat we bij onweer direct terug zouden moeten, veel te gevaarlijk, maar we redden het tot ongeveer 10 minuten voordat we weer beneden zijn tot de eerste druppels vallen. Is dat mazzel of niet?

Rond 13.00 uur terug bij de auto en iedereen is opgetogen, wat een speciale belevenis. We leveren onze geleende spullen in en drinken in het informatiecentrum een bak koffie. We hebben nog een kaartje voor de skywalk, een brug met glazen bodem boven de gletsjers. Daar aangekomen is er ineens gedoe: vanwege het onweer is het te gevaarlijk op de skywalk en we worden met bussen geëvacueerd. Terug in het informatiecentrum kunnen we ons geld terug krijgen, maar dat hebben de Canadezen niet goed geregeld: alles loopt door elkaar, te weinig balies zijn open en de skywalk gaat waarschijnlijk later weer open, dus veel mensen wachten daarop. Wij "moeten" echter door (strak schema...) dus krijgen na lang wachten ons geld terug. Gaan we daar vanavond maar van uit eten.

Terug in ons appartement de rekening voldaan, kunnen we morgen weg als we klaar zijn. Straks een restaurantje zoeken en morgen nog een laatste stukje Jasper NP op weg naar Clearwater. Van onze gastvrouw horen we overigens dat het gebied waar we de komende dagen door heen gaan wordt geteisterd door enorme hitte en bosbranden. Krijgen we dat ook nog......